--Maandag was het dan eindelijk zo ver, we gingen onze stageschool gaan. We hadden een afspraak met onze mentoren op de universiteit om 8 uur, uiteindelijk vertrokken we rond kwart voor 9 naar een soort kantoorgebouw. Het was ons niet meteen duidelijk maar we waren in het gebouw waarin alles rond scholen in de buurt en stages vanuit het buitenland wordt geregeld. Na kennis gemaakt te hebben reden we door naar onze school. We leerden alle leerkrachten kennen en de directeur sprak ons toe waarna we onszelf kort voorstelden. De mentoren van Univen vertrokken en zeiden dat de directeur ons wel naar huis ging brengen. We gingen meteen mee naar de klas en ik werd voorgesteld door mijn leerkracht, mevrouw Mushavhanamadi aan de leerlingen. Hierna mocht ik de hele dag observeren. Om 14 u stopte de schooldag en bracht de directeur ons naar een kantoor waarin we een soort team ontmoette die zich bezig houden met regels van scholen en de infrastructuur, daarna gingen we naar huis maar omdat we al zo vroeg wakker waren en nog steeds geen middagmaal hadden gegeten, reden we direct van de universiteit naar de Mc Donalds! Dinsdag moesten we heel vroeg opstaan want we gingen een volledig dag op school zitten, Om 6u45 vertrokken we naar de auto want om 7u20 begon onze dag! Ik kwam binnen in mijn lokaal en alle kinderen stonden op 2 rijen, Mr. Nebulu, de leerkracht die ook aan graad 4 lesgeeft, de graad waarin ik sta, zei dat ik naar voor moest komen. De kinderen begonnen te zingen en te dansen, daarna volgde een gebed en als laatste het volkslied van Zuid-Afrika. Daarna begonnen we met een les Engels daarna life skills en als laatste natural science. Op het einde van de dag moeten de kinderen de banken en stoelen aan de kant zetten en kuisen. Hoe ziet een dag op school er uit? Wel ik sta in grade 4 dat zijn kinderen van 10 jaar, de klas is opgesplitst omdat er anders 46 kinderen in 1 klas zouden zitten. In het ene klaslokaal staat mevrouw Mushavhanamadi, zij geeft Engels, life skilss (in België STEAM) en natural science (in België natuurwetenschappen). Meneer Nebulu staat in het andere lokaal en hij geeft wiskunde, social science (in België aardrijkskunde en geschiedenis) en Tsjivenda. De leerlingen wisselen om het uur van lokaal. Om 7u20 starten we met het dansje, het gebed en het volsklied, om 7u30 gaan we aan de slag. Om 10u is het middagpauze en die duurt tot 10u45. Daarna gaan de lessen door tot 14u op maandag en dinsdag en tot 13u15 op woensdag, donderdag en vrijdag. Vandaag was mr. Nebulu afwezig dus moest ik al meteen co-teaching doen met mijn leerkracht, ik ben kapot want 51 leerlingen is niet niets. Deze week was ik aan het observeren en lichtjes aan het participeren (buiten vandaag dan) maar vanaf volgende week vlieg ik er helemaal in en kan ik jullie hopelijk nog veel meer vertellen! Hieronder een mooie foto van mijn fijne klas en de school. Tot snel!
2 Comments
Hallo allemaal! Zondag 9 februari was ik vroeg wakker, ik keek wat tv en rommelde mijn kamer wat op. Ook Elisabeth was wat aan het opruimen, toen ze vroeg of ik mee wou gaan naar de kerk. Natuurlijk wou ik dat eens doen, en we vertrokken dan ook. De ceremonie was hier op de campus onder een afdak en wow, wat was dat leuk! Ze zongen en dansten, gingen bidden en riepen vaak 'Halleluja' waarop je dan 'Amen' moet antwoorden. Ik vond het enorm fijn en ga dit misschien wel vaker doen. Het was al snel middag en we wilden snel iets eten, we gingen de schoolkantine binnen en namen een soort van oliebol, heel lekker maar wel zwaar. Hieronder vind je enkele foto's van dit zondagochtend-avontuur. In de namiddag wilden Elisabeth en Jannes, de twee Duitse studenten, naar de Tshatshingo potholes. Dus besloten we met ons vijven te gaan, we moesten een hobbelig parcour afleggen maar Charlotte deed het goed, eindelijk kwamen we aan bij een resort. Zouden we het hier vragen? Gelukkig deden we dat want het was daar waar we moesten zijn. Wat we zien kregen was een soort waterval dat eindigde in een diepe put. Er zijn blijkbaar vele mensen in omgekomen want eens je erin zit geraak je er niet meer uit, het water sleurt je mee in een ondergrondse rivier. Ooit hebben ze er zelfs iets ingegooid en 4 jaar later bleek dat in Zimbabwe terecht gekomen te zijn. Een legende zegt zelfs dat je in de stenen rondom de pothole gezichten kan zien en met wat verbeelding kan je een apenkop herkennen op de derde foto. Hieronder enkele foto's van de pothole en van het mooie uitzicht.
Hallo allemaal, hier is mijn tweede blog vanuit Venda maar eigenlijk is het al blog 11 zie ik. Nu ik nog niet naar stage moet kan ik 2 blogs per week online zetten maar ik denk eens ik bezig ben met stage het misschien maar 1tje per week zal zijn, maar ik doe mijn uiterste best om jullie op de hoogte te houden van mijn avontuur hier. Donderdag was het plan om een plonsje te nemen in het zwembad hier in de universiteit maar omdat ze het gingen reinigen en allerlei dingen doen, kon dit niet doorgaan. De twee jongens die Phaedra en Charlotte ontmoet hadden wilden ons meenemen naar de watervallen hier niet zo ver vandaan. We reden maar al gauw bleek dat de jongens de watervallen helemaal niet wisten zijn. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat, daar kon ik niet tegen. Ik was gefrustreerd tot ik eigenlijk zag wat we nu in de plaats kregen. We reden wat rond en zagen prachtige natuur. Hieronder toon ik jullie graag wat foto's! Onderweg gebeurde er wel een klein ongeluk... Charlotte was aan het rijden en ik zat naast haar, ineens steekt een vrachtwagen ons voorbij en wij zagen alle twee hetzelfde, er kwam een enorme steen op ons afgevlogen. Hij vloog op het raam, we bukten alle twee weg maar gelukkig draaide Charlotte niet aan het stuur, ja hoor we hadden een sterretje in de voorruit. Helaas bleef dat sterretje geen sterretje, een put kwam aan en het was een barst, hieronder kunnen jullie daarvan ook een foto terugvinden. Nadat we terug waren boden de twee jongens ons aan om eens te proeven van hun maaltijden hier. Het was 'pap' of hoe oma het zou noemen 'smoel', eigenlijk griesmeelpudding. Hierbij aten ze kip, groenten en saus. Dat alles moest je samen nemen om het te balanseren. Ik ben geen moeilijk eter maar dit sprak me toch niet aan hoor, het zag er niet uit maar toch wou ik proeven, ik deed dit maar nee hoor, dat moest voor mij geen tweede keer, niet mijn smaak. Omdat we nog steeds geen frigo hadden, gingen we dan maar ergens anders eten, waar we naartoe zouden gaan wisten we nog niet maar na een beetje te discussiëren gingen we naar de Mc Donalds. Normaal niet iets dat ik elke week zou doen, maar man dat heeft mij zooooo gesmaakt, dat kan je niet geloven. We gaan vanaf nu misschien wel elke week gaan, ook heb ik totaal niet veel betaald. Voor wat je hieronder op de foto ziet betaalde ik 3,18 euro. Op de andere foto zie je welke maaltijd mij niet zo aansprak. Na wat geskypt te hebben met mijn familie en vertelt te hebben over mijn dag, ging ik slapen en hoopte ik op een frigo! 's Morgens keek ik wat naar Sturm der liebe, normaal kijk ik dat elke avond met mama maar nu moest ik het alleen doen, dat deed wel even goed, ik voelde me voor het eerst een beetje thuis door gewoon die soap te bekijken. Phaedra en Charlotte vroegen om naar de winkel te gaan dus gingen we naar de winkel, we wouden zo graag zelf koken maar we hadden nog steeds geen kookbox en frigo. Dus gingen we naar de winkel, waar ik trouwens enkele foto's heb genomen waarop je ziet wat hier allemaal is. Van rijen vol snoep, tot taarten voor Valentijn tot kippenpoten. Wij kochten wat water, kookspullen, pasta, saus en groenten en gingen aan de slag. Het resultaat mocht er zeker en vast zijn hoor! Hieronder de foto's van ons winkel en kookavontuur. Nu hadden we wel nog steeds een probleem, onze voorruit was stuk. We hadden Hertz al gebeld maar het was allemaal niet zo duidelijk, we stuurden al foto's en we hadden gedaan wat ze vroegen. We waren wat bezig met taken, toen Charlotte opgebeld werd door degene van Hertz, hij ging later zijn. We werkten wat voort. Ik ging naar mijn kamer voor nog wat de praten met Stef tot mijn kamergenoot ineens op mij riep. Ik panikeerde licht want de vorige keer dat ze riep stond er redelijk wat water in de gang en in onze kamer. Ja, hoor mijn tweede wateravontuur was begonnen. Op de eerste verdieping liep de gang onder en enkele kamers en doordat de buizen de grote hoeveelheid aan water niet meer geslikt kregen liep alles naar beneden, door het plafond recht onze kamer binnen. Dat werd opnemen en kuisen, we deden dit met keukenhanddoeken, voor toch wel een uur lang tot het stopte. Eindelijk, ik was moe, had warm en had enorme pijn in mijn benen van dat water op te nemen op mijn hurken. Eigenlijk naderhand bekeken, vond ik het nu niet zo erg dat er water naar beneden liep want dat betekende dat ik na 2 dagen terug water had!!! Ik was zo blij want we konden voor 2 dagen niet douchen, afwassen of het toilet doorspoelen en vooral dat laatste was echt vies. En daarbovenop kon ik wat praten met mijn kamergenoot over ons leven en wat we eigenlijk studeren. Daarna werden we gebeld om de auto te gaan wisselen en was mijn vrijdag om. Op de eerste foto zie je hoe nat mijn handdoeken al zijn, we hebben 7 emmers water naar buiten gedragen, kan wel tellen hé. Op de tweede foto zie je de auto die we hadden en de derde foto is de auto die we nu hebben. Niet slecht hé. Deze ochtend stond ik op en ik was een wrak! Ik ga normaal op zaterdag ontbijten met mama, papa, oma, opa en Stef, daarna gaan we naar de winkel en daarna gaan we normaal iets drinken bij Dirk. Dit had ik niet en dat deed pijn, ik heb het nog altijd wel wat moeilijk om hier te zijn, ik voel me nog steeds niet 100% thuis hier. Ik begon te wenen, stuurde mama een berichtje en ze monterde me wat op maar ze moest vertrekken om gaan te ontbijten en hier zat ik dan weer. De enige die online was, was Quinten, dus stuurde ik hem en hij monterde me ook wat op tot mijn kamergenoot wakker was en zij me wat mee wou nemen in het dagelijkse leven en het vrolijke. Nadat we gisteren wat gepraat hebben, begrijpen we elkaar wat meer en kunnen we wat meer met elkaar praten, dat is wel fijn. We ruimden onze kamer op, borstelden wat en ze vroeg of ik mee de was wou doen. Uiteraard wou ik dat doen, want het is hier warm en je wilt toch frisse kleren en handdoeken om je mee af te drogen en de afwas mee te doen. Gelukkig doe ik gezondheidsopvoeding en heeft mevrouw Wouters mij zorgvuldig geleerd om met de hand te wassen want dat is hier wel nodig. Ik nam het blokje Sunlight zeep van oma en begon aan mijn was. Ook had ik het 'citroentje' van mama al nodig want had tomatensaus op mijn witte t-shirt gemorst. Het ging eigenlijk wel goed en zo was al een deel van mijn voormiddag gedaan. Omdat ik jullie mijn universiteit en kamer nog niet echt heb laten zien, heb ik wat foto's genomen, deze kunnen jullie samen met mijn eerste wasavontuur hieronder bekijken. Ondertussen zijn we nog maar eens naar de winkel geweest want we hadden een verlengkabel nodig. Waarom? Wel we hebben eindelijk een FRIGOOOOO!!! Heel blij zijn we er mee want dat betekend dat we eindelijk wat kunnen bewaren en niet elke dag naar de winkel moeten. Deze middag hebben we een heerlijk slaatje gegeten en de overschot van de saus en de sla zit dus in onze frigo. Nu ga ik nog wat werken voor school want ja hoor ik heb wel wat te doen, ik ben zeker niet op vakantie hier!
Tot de volgende blog! Hallo allemaal, zoals jullie misschien al weten ben ik aangekomen in de universiteit van Venda! Maar zoals jullie ook al allemaal wisten of dat denk ik toch ging dit niet zonder tranen. Ik ben maandagmorgen vertrokken in tranen naar de luchthaven van Zaventem samen met mijn mama, papa en vriendje. Daar wachtte de twee beste meiden mij op, om mij uit te wuiven. Ik ben met veel pijn in het hart vertrokken naar een stage waar ik op dat moment het nut niet meer van zag, heel erg eigenlijk want ik weet zeker en vast waarom ik naar hier ben gekomen en uiteindelijk wat zijn 14 weken in een mensenleven? Niets! Wel ik vertrok in Zaventem richting Londen en vanuit Londen vloog ik naar Johannesburg. Om van daaruit naar Venda te rijden met de auto en dit alles samen met Charlotte en Phaedra. Maar natuurlijk hebben we eerst een Afrikaans nummer aangevraagd en geld afgehaald. Best wel mooi dat geld, je hebt 5 briefjes met telkens een ander dier van de Big 5 op de achterkant. Na een lange rit, over een weg die er eerlijk gezegd beter bij ligt dan in België, moesten we naar het international office, dat was ook wel even zoeken aangezien die campus hier echt immens groot is, veel groter dan onze campus in de Hertogstraat hoor. Ik ontmoette ook mijn kamergenoot, een meisje vanuit Duitsland. Daarna gingen we samen naar de winkel, alleen klein probleempje... we hebben geen koelkast. 's Avonds heb ik nog wat in mijn boek gelezen van RZL, geskypt met mijn familie en ben dan gaan slapen. Ik moet zeggen ik mis mijn familie en vrienden enorm hard, ik heb maandag geweend, dinsdag en vandaag (woensdag 5/2/2020) ook, ik weet niet hoe het komt maar ik moet echt nog wennen aan de situatie. Ik voel me ook soms echt alleen hier, maar ik weet dat dat goed gaat komen! Vanochtend was er nog een klein probleempje. Rond 6 uur - half 7, werd er op de deur geklopt of eerder gebonkt. Mijn kamergenoot Elisabeth sprong recht en deed de deur open. Ze zei tegen mij dat ik ook maar uit mijn bed moest komen en toen ik in de gang keek, wist ik meteen waarom, er was enorm veel werk aan de winkel! Iemand had de kraan opengedraaid maar er kwam geen water uit, daardoor is die persoon die ook vergeten toe te draaien. Tot gevolg dat het water van de 1ste verdieping naar het gelijkvloers stroomde, waar ik slaap. Het was wat werken om het water uit de gangen en sommige kamers te krijgen maar nu is alles weer droog. Maandag hebben we een afspraak met onze lectoren in de schooltjes hier in Venda, ben benieuwd maar ben blij want zo ga ik het druk hebben en heb ik minder tijd om iedereen te missen en zal de tijd ook zeker en vast sneller gaan. Want ja hoor, ik heb dit zwaar onderschat! Vele groetjes vanuit het warme Venda! Hallo allemaal, deze blog draag ik op aan een heel speciaal groepje mensen in mijn leven! Vrijdag 24 januari had ik een afscheidsdrink georganiseerd met enkele vrienden, vrienden die ik al lang ken en vrienden die ik heb leren kennen in de opleiding. Ik wil aan jullie allemaal zeggen: "Bedankt om te komen en mij een hart onder de riem te steken, jullie zijn de beste!". Ik heb cadeautjes, foto's en brieven gekregen en daarmee ben ik enorm enorm blij. Lieve schat ook met jouw cadeau ben ik enorm blij, nu zit je niet alleen heel de tijd in mijn hoofd en hart maar ook in mijn kamer zal je volop aanwezig zijn, net zoals de andere lieve vrienden van wie ik een foto heb gekregen, krijgen een mooie plaats. Ik ga iedereen enorm hard missen maar na mijn korte weensessie weten jullie dat wel hé! Maaike, bedankt dat jij zo'n goede vriendin bent en ik altijd bij je terecht kan! Ik draag de ketting met veel plezier en zal je brieven zeker vermelden in de blog want die gaan mij nog wel een keertje laten wenen. Ook het boekje zal ik goed vol schrijven! Daarmee wil ik ook Sofie bedanken voor dit mooie cadeau en natuurlijk Hanne, jij ook bedankt! Jouw brieven gaan net zoals die van Maaike mee in de handbagage. En het blauwe pakketje gaat ook in delen mee. Mijn beste bio-vriendjes, Katrien en Jordie, jullie zijn ook echt twee schatjes van patatjes! Jullie wil ik ook enorm bedanken voor het cadeau, de handgel en het ehbo-setje komen zeker van pas! Het spel zal zeker gespeeld worden en de foto krijgt een zeer mooie plaats. Lieve vv-girls, Tif, Birgit, Evelien, maar ook Annelies, dankjewel voor de briefjes en de cadeautjes! Het lachen met jullie, de koffietjes en het gezaag rond de taken die we hebben, het koken, ... ik ga jullie missen! Alle anderen die er kort waren ook jullie bedankt voor het komen! Hieronder kunnen jullie nog enkele foto's vinden van dit leuke en toch niet-leuke moment. Ik zie jullie allemaal op 23 mei 2020 terug en dan deel ik de cadeautjes uit! |
Chloé MausKomt uit het kleine Nieuwrode en vertrekt naar Zuid-Afrika, Venda Archives
March 2022
Categories |